நினைவுகளை மறப்பவன்

காலை நான்கு மணி இருக்கும் உன்னை தேட ஆரம்பித்த பொழுது. நியான் விளக்குகளுக்குள் அமர்ந்து கணினி திரையை நான்கு மணி நேரம் பார்த்தவனுக்கு கசக்கிக்கொண்டு கண்களை திறக்க வேண்டாமல் தூங்க தோன்றி சில நிமிடங்கள் ஆகி விட்டன.

தேடுதல் என்ற சொல்லுக்கு இன்னொரு பொருள் இருப்பதை சொல்லித்தந்ததே நீ தான். இங்கே தான் இருக்கிறாய் என்றில்லாமல் இருக்கும் ஒருவரை, நினைவால் தேட யார் பழக்கி விட்டார்கள் என்று தெரியவில்லை. நினைவுகளால், தேவைகளால் வார்த்தைகள் உருவானதா? இல்லை வார்த்தைகளுக்காக தேவைகளா??? செயல்களைத் தூண்டுவன சொற்களா? இல்லை, செயல்கள் மூலம் சொற்கள் உருவானதா?

பயம் அப்படித் தான். அடி. அப்படி தான். யாரையும் அடிக்காமல் வளரும் குழந்தைக்கு அடி என்ற விஷயத்தை அறிமுகம் செய்வதே நாம் தான். அடி என்ற பதம் தெரிந்ததால் செயலா? இல்லை, செயலால் அந்த பெயரா? வன்முறை ஆரம்பத்தில் இருந்ததா? கீழே விழுந்த குழந்தையை உற்று கவனித்திருக்கிறாயா? யாராவது கத்தினாலோ, ‘ஐயோ’ என்றாலோ தான் அது பீறிட்டு அழும். அழாதே என்று சமாதானம் செய்யும் வரை. விடு இந்த விவாதம் நமக்கெதுக்கு?

நியான் விளக்கில் உட்கார்ந்திருந்தேன். நேற்று தான் சித்தப்பா அழைத்தார். உன்னை விட சிறந்த ஒருவரை சந்திக்கவில்லை என்றேன். பிரதியை வைத்துக்கொண்டு, இது போன்ற ஒன்று வேண்டும் என்று அலைந்தால் நடக்காது. புதியதாய், எல்லா கோட்டையும் அழித்து ஒன்றிலிருந்து தொடங்க சொன்னார். இதுவும் நமக்கிப்போது தேவை இல்லை தான்.

சிறப்பாக இருந்தால் கட்டிக்க வேண்டுமா என்ன? “சின்னட்டுப் பசங்க” – இதால் ஆனது தான் சமூகம். அணுவோ, மூலக்கூறோ கொண்டு அமைக்கப்பட்டது என்று இயற்பியல் நம்மை ஏமாற்றத் தொடங்கி பல ஆண்டுகள் ஆகி விட்டன. நானும் இருபத்துமூன்று வருடங்கள் ஏமாறி இருக்கிறேன்.

அந்த நியான் விளக்கில் விட்டேன் அல்லவா? உன்னை தேட தொடங்கியது மனம். காமத்தேவைகளை கைபேசியிலேயே தீர்த்துக்கொள்ளும் அளவிற்கு உலகம் வளர்ந்துவிட்டது. தொழில்நுட்பம் வளர்ந்துவிட்டது. எல்லாம் கைபேசியிலேயே செய்துவிடலாமாம். தேடியது அதற்க்கல்ல. உன்னை பார்க்க வேண்டும் போல இருந்தது. காலை நான்கு மணிக்கு பேச யாருமற்று, கணினி திரையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். விடிந்தால் வீட்டுக்கு பொய் விடலாம்.

கீழே சக்கரங்களுடன், எளிதில் இழுத்துசெல்லக்கூடிய நாற்காலி. அது தான் அலுவலகமெங்கும் நிறைந்து இருக்கும். ஒரு சிலது பின்னால் சற்று நீளமாக இருப்பதால் நன்றாக சாய்ந்து கொள்ளலாம். அதிலும் கீழே ஒரு நெம்பி ஒன்று உண்டு. அதை நகர்த்திக்கொண்டால், செமி ஸ்லீப்பர் பேருந்தின் இருக்கை போல ஆகி விடும். இதையெல்லாம் இப்போது எதற்கு சொல்கிறேன். உன் நினைவு தான் முக்கியம்.

காலையில் என்னை எழுப்ப சொல்லி விட்டு தானே தூங்கினாய்? நேற்று உனக்கு வேலையும் இல்லை. நான் நேற்று காலையில் மறந்து விட்டேன். ஞாபகம் வந்த போது மணி ஆறேமுக்கால். அப்பொழுது உனக்கு அழைத்த போது, கட் செய்து, "ஐயோ! 6:50" என்றொரு குறுஞ்செய்தி அனுப்பி விட்டு ஓடினாய். உன்னை மறந்தேனா என்றெனக்கு தெரியவில்லை. ஆனால், அந்த நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள் நான் உன்னை நினைக்கவே இல்லை. இதொரு வகையில் பார்த்தால் உன்னுடைய வெற்றி தான். என் மனதிலிருந்து உன்னை மாய்த்து, என்னுடன் இருப்பது தானே உன் லட்சியமே? இதெல்லாம் ஒரு லட்சியாமா?

அனால் பாரேன். ஒரு லட்சியத் தோழி. எத்தனை பேருக்கு வாய்க்கும்? இதையெல்லாம் தான் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். எழுப்பி விடுவதும் கைபேசியால் எளிதாகிவிட்டது. ஆஃப் செய்ய முடியாத அலாரம் அடுத்தவர் ஒருவர் அழைப்பது தானே?

என்னவெல்லாம் சௌகரியங்கள்? தொழில்நுட்பம். வளர்கிறது. மானுடம். வளர்கிறது. உன்னை மாய்த்து என்னை வளர்க்கும் ஒரு அரிய கலையை லட்சியமாகக்கொண்டு... விடு. மனம் விடுதலை பெற மிக கடினம். சிறையை விட அதிக கொடுமையானது இந்த மனம். மன்னிப்பவர் கொடுக்கும் தண்டனை அதிகமானது. பிதற்றுகிறேன்.

அந்த நாற்காலி பற்றி சொன்னேன் தானே? அதை அப்படி போடுவதில் ஒரு சௌகரியம் உள்ளது. தூங்கலாம். ஆனால் மேலே குழல்விளக்கு. அதுவும், நீ இப்பொழுது ஒரு குழல்விளக்கை கற்பனை செய்து கொண்டாயே? அதை விட பிரகாசமானது.

ஆஸ்திரேலியாவில் மணி ஒன்பதரை. இப்பொழுது பகல் வெளிச்சத்தை சேமிக்காத தினங்கள். கோடை காலம் அங்கே. உலகில் கிறிஸ்துமஸ் கோடை காலத்தில் வரும் ஒரே நாடு அது தான். நல்ல நாடாம். அங்கே தான் என்னை மனச்சிறையில் அடைப்பார்கள். ஆன்சைட் என்று பெயருமிடுவார்கள். அங்கே மனிதர்கள் அலுவலகத்திற்கு பறக்கிறார்கள் இப்பொழுது. அங்கே அவர்களில் யாரேனும் வந்து விட்டால் இங்கு ஓய்வு தான்.

ஓய்வு தான் பல சிந்தனைகளுக்கும் காரணமாம். சும்மா இருப்பதென்றால் ரொம்ப கஷ்டம். மனம். எத்தனை நாட்கள் என்ன செய்கிறாய் என கேட்டதற்கு ‘சும்மா இருக்கிறேன்’ என்று பதிலளித்துள்ளேன்? அப்பொழுது எல்லாம் நான் சும்மா இருக்கவில்லை. உன் குறுஞ்செய்தி வராதா என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். யோசனைக்கும் சும்மாவுக்கும் வெகு தொலைவு.

அந்த விளக்கை கற்பனை செய்து கொண்டாயா? அதை பார்த்துக்கொண்டே உறங்க முடியுமா? உன் நினைவு. அது இன்னொரு பக்கம். கண்ணில் கர்சீப் இடலாம். நினைவில்? உறக்கம் இன்பகரமான ஒரு செயல். ஆனால் வந்துத் தொலயணுமே? எந்த பக்கத்திலிருந்து அம்பு வருகிறது என்று யோசித்தால் முன்னூற்று அறுபது பாகை போதவில்லை. விடியும். ஆனால் இந்த நினைவைக்கொண்டு விடியும் வரை வாழ்ந்தால் ஒரு வேளை வீட்டிற்கு போகாமல், மரணிக்க முயற்சிப்பேனோ என்கிற பயம்.

என்னை மொத்த எதிர்மறை சிந்தனையின் உருவம் என்பார்கள். நான் அப்படியா பேசுகிறேன்? இதெல்லாம் நடப்பவை தானே? என்னை யாரும் புரிந்து கொள்வதில்லை. அலைகிறேன். "ஓடு. தொப்பை குறையும்", என்கிறார்கள். என் ஓட்ட வேகத்தை கண்டால், நீ ஒரு புன்னகை புரிவாய். உன் புன்னகையைக் காண நான் நின்று விடுவேன். அப்படி நிற்கையில், பின்னிருந்து ஒரு குரல், “ஓடுடா குண்டா” என்று கதறும். மனதளவில் பலவீனமாக தான் இருக்கிறேன். என் மனம் ஒல்லியாக தான் இருக்கிறது. உடல் தான், கொஞ்சம் உப்பி விட்டது. இன்னும் இருபத்தாறு கிலோ குறைத்தால் தான் நூறைத் தொட முடியும்.

உடல் பெரிதென்றால் பலவீனம். மனம் சிறிது என்றால் பலவீனம். எது பலவீனம் என்று யார் முடிவு செய்கிறார்கள்? எதை வைத்து முடிவு செய்கிறார்கள்?

நடக்க முடியவில்லை. உன் நினைவுகளால் தேங்குகிறது. நினைவுகள் தேங்க தேங்க மனம் மட்டும் ஏன் பருமனடையவில்லை? உனக்காவது தெரியுமா? ஒரு வழியாக உன் நினைவை அகற்ற ஒரு வழி கிடைத்தது. பாட்டுக் கேட்பது. அதிலும் பார், இந்த வாலி, “நிழல் விழுந்த மணலையும் மடியினில் தாங்குவேன்” என்று சொல்லி சும்மா இருப்பவனை கலக்கி விடுகிறார். பேய் படத்தின் பாட்டில் கூட “தனிமையில் ஒரு காதல் தாழ் போட்டு, இடைவேளியினில் என்னை நீ பூட்டு”. எல்லா பாட்டிலும் காதல். எத்தனை இன்ட்ரோ சாங் தான் கேட்பது? அதிலும் கற்பனை வறட்சி. ரௌத்திரம். வேறேதுமில்லை.

ஒருவர் திருப்பாவை பற்றி பேசத்துவங்கினார். அப்படியே அபிராமி அந்தாதி, வைரமுத்து, குறுந்தொகை என்றொரு சுற்று அடித்து விட்டு பார்த்தால், மணி ஐந்து. எழுந்து சென்று தேநீர் அருந்தி விட்டு வந்தால், வீட்டிற்கு செல்லும் நேரமாகிவிடும். ஆனால் மனம் கொள்ளவில்லை. கண்கள், “என்னை மூடு” என்று அழுதன. டேபிள் ஓடு சாய்ந்தேன். தொப்பை இடித்தது. மல்லாக்க படுத்து, கண்ணில் கர்சீப் போட்டுக்கொண்டேன்.

“ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன் பேர் பாடி

நாங்கள் நம் பாவைக்குச் சாற்றி நீராடினால்

தீங்கின்றி நாடெல்லாம் திங்கள் மும்மாரி பெய்து

(இந்த வரியை முணுமுணுத்தேன். தெரியாது)

பூங்குவளை போதில் பொறி வண்டு கண் படுப்ப

தேங்காதே புக்கிருந்து சீர்த்த முலைப் பற்றி

வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும்பசுக்கள்

நீங்காத செல்வம் நிறைந்தேலோர் எம்பாவாய்”

அடுத்தது...

“ஆழிமழைக் கண்ணா...”

உறங்கிப் போனேன். எல்லாம் மனம் தான். ஒரு கொலுசுச் சத்தம் என்னை எழுப்பியது. மணி ஆறு. ஒரு மணி நேரம் ஒன்பது நிமிடம் போல் இருந்தது. “விடிஞ்சுருச்சு” என்றாள். “ம்... இப்போ தான் தூங்கிட்டேன்” என்றேன். அவள் காலையிலே அரைத்தூக்கத்தில் எழுந்து வந்திருந்தாள். எத்தனை பேர்? ஆஸ்திரேலியாவில் பலர் வாழ தூக்கம் தொலைக்கிறோம். பணம் வருகிறது. சரிதான். அவளோடு பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அவள் பக்கத்து டீம்.

“கார்த்திக் வந்தா போய்டலாம்...”

“அவர் வந்தா தான் போணுமா? தனிய சாப்டா ஒத்துக்காதா?” என்றாள்.

“போர் அடிக்கும்” என்றேன். கடந்த இரண்டு மணி நேரமாக எனக்கு போர் அடிக்கவே இல்லை. உன் நினைவுகளை மறப்பது ஒரு நல்ல விளையாட்டு. ஆனால் ஏனோ அப்படி சொன்னேன்.

அவள் சிரித்தாள். ஜீன்ஸ் போடும்போதும் கொலுசு போடுவாள். நவநாகரீகத்தின் பழமைவாதி. தூக்கம் கலைந்து விட்டது. மின்னஞ்சல் படித்துக்கொண்டிருந்தாள். நான் எழுந்து நின்று நெளிச்சு கொடுத்தேன். தசைகள் சிரித்தன. நன்றிகள் கூறின.

கார்த்திக் வந்தார். அவரோடு கீழே தேநீர் அருந்த சென்றேன். ஆறேமுக்கால் ஆகி விட்டது. கைபேசியை எடுத்துப்பார்த்தேன். “காட் அப்” என்ற குறுஞ்செய்தி வந்திருந்தது. இன்றும் இந்நேரம் உன்னை மறந்து விட்டேன். வெற்றி உனதே.

யாயும் ஞாயும்

"யாயும் யாயும் யாராகியரோஅனென்று நேர்ந்தததென்ன
யானும் நீயும் எவ்வழியரிடும் உறவு சேர்ந்த்தது என்ன
ஓரே ஒரு தீண்டல் செய்தாய் உயிர் கொடி பூத்ததென்ன
செம்புலம் சேர்ந்த்த நீர்த் துளி போல் அம்புடை நெஞ்சம் கலந்ததென்ன"

இந்த வரிகள் உள்ள பாடல் உங்களுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு பாடலாக தான் இருக்க முடியும். 'நறுமுகையே நறுமுகையே' என்ற இந்த பாடலின் வரிகள் 'குறுந்தொகை' யிலுள்ள ஒரு பாட்டில் இருந்து தழுவி எழுதப்பட்டது. அந்த பாடல்:

"யாயும் ஞாயும் யாரா கியரோ 
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளிர் 
யானும் நீயும் எவ்வழி யறிதும் 
செம்புலப் பெயனீர் போல 
அன்புடை நெஞ்சம் தாங்கலந் தனவே"

இது குறிஞ்சி நில தலைவன் கூற்றாக வரும் பாடல்.
இதை எழுதியவர் பெயர் தெரியவில்லை. அதனாலேயே பாட்டில் வரும் 'செம்புலப் பெயனீரார்' என்ற பெயரால் அழைக்கப்படுகிறார். இந்த பாட்டின் பொருள்,

"உன் தாயும் என் தாயும் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்தவர்களா?
என் தந்தையும் உன் தந்தையும் எவ்வகையில் உறவினர்கள்?
நீயும் நானும் எவ்வழி அறிமுகமானவர்கள்?
(எனினும்) பாலை நிலத்தில் பெய்த மழை போல 
நம்மிருவரது அன்புடைய நெஞ்சங்கள் தாமாகக் கலந்துவிட்டன."


இதை கவிஞர் மீரா (வாசகப் பர்வம் படித்தவர்களுக்கு தெரிந்திருக்கும்) அருமையாக கிண்டலடித்து இன்றைய சமூஹத்தைப் பற்றி பாடுகிறார்.

"உனக்கும் எனக்கும்
ஒரே ஊர் - 
வாசுதேவ நல்லூர்...

நீயும் நானும்
ஒரே மதம்...
திருநெல்வேலிச்
சைவப் பிள்ளைமார்
வகுப்பும் கூட...

உன்றன் தந்தையும்
என்றன் தந்தையும்
சொந்தக் காரர்கள்-
மைத்துனன்மார்கள்

எனவே செம்புலப்பெயல்நீர் போல
அன்புடை நெஞ்சம் தாம்கலந் தனவே.


இந்தப் பாட்டுக்கு மீரா இட்ட தலைப்பு நவயுகக் காதல். இதை சுஜாதா தன்னுடைய 'காதல் என்பது ...' கட்டுரையில் சொல்லி முடித்திருப்பார்.

His Olfactory Lobe

Back in 1970s, there was only mud, grass and animals. It was all very nice and serene. There was agriculture and the farmers thrived. The reason was the river that was flowing in the neighborhood. They cut canals with much difficulty and brought water through those canals for irrigation. The canals were wider than 10 feet, deeper than six ft. and water would touch both banks and flow. Then in 1992, they started this school in this area. It was a Christian missionary school. The school brought huge value for land around it and people started moving in for the sake of their kids. By 2000, it started to grow in an exponential rate and soon, Rockfort was not visible from the terrace of houses. And, then, it started to stink…

All the people had no place to drain their drains and the area was so crowded. By 2004, the river that flowed down in light green colour, that it stole from the trees around, became black. Black of the coal and the smell started to aggravate. The smell could be compared to nothing. People used to say all sort of explanations and the smell was very bad. Sometimes during the morning, the time when the human beings excrete, there would raise a smell that was powerful to wake up a boy from sleep. Then he would go to tution on time and that was an advantage for the parents.

This is the first smell that comes every day in the morning. The tution would end by 7 and while he returns, if there is no rain, there would be nothing. When Monsoon hits, there would be water stagnant over unconstructed plots and there would be algae formed over that. This smell of algae is sometimes very good, but at the same time, it can go bad if there is any sort of disturbance, like pigs and cows to the water.

He will be home to get ready for school - the school that is very nearby and that is reason for the first smell of every day. He would have thirty minutes to rest and then he would have to go to school. These thirty minutes, he would spend in watching over his garden. In that small space there were four banana shrubs, a lemon tree, a pomegranate tree, a few tulsis, a guard creeper, tree that grows drumstick, a hibiscus plant which gave bright red flowers and a tree that bore ‘Ixora coccinea’ . 

His father would patiently water them for a very long time and he would come into the house sweating. The ash on his forehead after having worshipped Shiva, combined with his sweat gave out a very strong and pleasant smell. By this time, water in the canal would be flowing and there would be no problem of smell. The soap of tetmasol used to have no smell. The scabies, for not to spread again, had to be given the lure of tetmasol. But now, Hamam had replaced Tetmasol. It was better in smell and generated a lot more foam than the former. The smell of neem and glycerol did something.

The important ritual of going to school happens then. His mom irons his clothes for him and that smell of hot iron on cotton had always been his favorite. That smell took him to a few places and that sound of switching off the iron box brought him back to the world.

The ladies-finger sambhar (a south-Indian food) mixed in rice was his beloved dish. That and carrot & beans fry for which he longs would definitely be in his box on one day of the week. When this got packed, he would get a hint of the odour. The cereals and coconut and oil and everything in it made him float.

 He wore that warm clothes and took his school bag and importantly the basket that had the lunch and walked. On the way he would join her – she, who also like him wore the school uniform had a bag and a smaller lunch bag, with jasmine garland on the head that had hairs plaited into two in between which he had kissed her often.  That walk to school was again a heavenly feeling to him. With those jasmines on head and the sweat because of the walk, the road side trees, friendly smiles and it was always heaven. Her small talks made it even more beautiful. If the day was not sunny, the walk was slower – no one, not even me, knows why.

Then, he reaches the school and at the gate would be a hundred autos, vans and scooters. He hated the smoke but, liked the smell of petrol which was a small component in the smoke. They have two classes before the first break. The bell for the break would ring and people would rush to the canteen. The smell formed of the dust that people created because of running, was awesome. He would search for her, for she was of a different section from the same year. They both would have samosa or egg-puffs.

Soon he would be longing for the breaks and free hours. When it came to free hours, he being the class leader would say the class to keep quiet and shout along with them. He loved the smell of chalk-piece and saw dust in the box used to keep it. He would write and erase something on the board. Duster throwing was a famous sport in the class-room.

Then, he returned with the same ‘her’ he loved and cared so much for. Soon he would have his coffee which smelled very much like coffee for which the actress raised her eyebrows closing her eyes. Cricket was his best sport and he was a good wicket-keeper.  The smell of blood caused due to falling down in the field, the smell of her tears on hearing this (which eventually turned to smile when he said he was ok), her hair and the oil combo’s smell - it was all divine to him.

There is a smell that connects the mother and the child when the child is small. That actually continues, for all those who are with her. The love of her, has to itself a divine odour. He knows it, when he lies on her lap talking stories about school and classes. He liked the perfume that his English teacher used and loathed the way she taught.

The evening usually goes on well, till he goes to bed. There was a smell like everything else to his pillow and the room. It slowly rocked him to sleep to wake up to that horrible morning.

Written for Smelly to smiley contest sponsered by www.facebook.com/AmbiPurIndia

The Girl Child - A symbol of sorrow?

Can you think of killing your own daughter? The daughter whom you loved so much when she was in the womb and to whom you delivered kisses through your wife’s stomach.

A smile from a daughter, hug from a sister, pinch on the cheeks from mother, a kiss from grandmother, all the above from the lover - This is all a man needs from life. The feminine gender has always been very kind and helpful to me. Happiness is what we derive from within. But, a girl child born is considered a crime in south India, while in Rajasthan they are used for carrying pots of water. There are many reasons for girl children being disliked in southern households. They are:

1) Dowry issues: You know what? If the girl’s family is ready to give them 400 grams of gold, an engineer is ready to get married to the girl. Higher the price paid, the better the social status of the man. The only solution to this is love marriages. I thought education would put things back, but even engineering grads are also doing this. May be the education system needs to be corrected a bit.

Dowry actually started as an asset to the girl, if at all the man dies, to survive.  Then, it gradually took up on the society and now it has come up to a level of bargaining - Very similar to ragging which started up as a
friendship act. Now girls have started to go to work and everyone thinks the society has changed. Now the dialogue has changed to, “now that your girl is working, why can’t you give more?”

Vairamuthu's Sahithya Academy award winning novel 'Kallikkaattu Ithihasam' says, how happy a family feels when a calf born is feminine. It gives milk and supports the family financially, in contrary to a woman child.

2) Sanctity: All that goes is the girl’s sanctity. The men are always virgin – they think. When men are not proper, how can they expect women to be? When he loses it, one girl also loses it. This is not accepted by this male dominant society. Sanctity is for women alone, they think.

3) Gender Inequalities:  Girls are not allowed to take any decision on their own. In the same family, when a man marries a girl out of his own will, there is no issue for anyone. But, if a woman does it, it is a big mistake. Women are considered as the social status of the family. The privilege men enjoy is far more than the arrogance every woman faces from the society.

Story 1: There was a girl I know. Take her as any Kasthuri or Vasanthi.  She was married to a man, whom she knew was alcoholic on the second day after her wedding and eventually on the 10^th day she came home and told her parents that she was going to apply for divorce. She had a job and could take care of a family of three. But, they had to give her in marriage to another guy. They did. She lives happily working for an MNC in Chennai. The past has been forgotten or buried. The parents were not in our town for more than three years from the divorce to the next marriage. When she bore a child she said, “I prayed it to be a boy, otherwise she would face all the difficulties I faced”

Story 2: Kamalam or Vimala passed away, as her surgery during delivery of a baby was not proper. The child was left in the girl’s house itself and the man has married another girl. No problem for the family and him.

Moral: Only when it happens to a girl, it is taken personally.

Evan Grae Davis delivered this speech and Franklin Templeton Investments partnered the TEDxGateway Mumbai in December 2012.. More than saying that he delivered the speech, he played a small movie on gendercide, telling the world what it was.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=42i1sIZ-9kQ

There are so many reasons why a girl need not live here. As in the documentary by Evan Grae Davis a tamil girl says, “yes, I killed and buried eight of my children, just because they were all girls”. From the same state, it has been a lot of people who have come up with revolutions in form of poetry, movements, films and much more.

Bharathiyar has been a pioneer in this arena. Many of his poetries have been for women liberation and gender equality.

“கற்பு நிலை என சொல்ல வந்தார், இரு

கட்சிக்கும் அஃது பொதுவில் வைப்போம்” – is a classic, which tells if we are talking about sanctity let us keep it common to everyone. But, nothing has changed over the past few decades. Men are men and women are women.

When a girl child is born, the woman who gave birth to her is cursed. But actually it is the man who has the capability to determine if it is a girl or boy. They hold both X and Y. But men, being men, complain women for all their activities.

As Evan says, “Women are products of the environment”. Women are helpless. They are powerless. He also says, “The number of women missing in the world, a 200 million, is more than the sum of people killed in World War I and II combined”. This was very shocking to me. The ‘It’s a girl’ documentary has been directed by Evan, the orator in this video. This video goes on to tell about the female gendercide happening in the world.

Can you think of killing your own daughter? The daughter whom you loved so much when she was in womb and to whom you delivered kisses through your wife’s stomach.  Killing is not a solution, to end all this. Proper education, love, affection, humanity and much more has to be developed to stop this. More than education, the knowledge that a person gets must be quite good.

If girl children are killed in this ratio, we are soon walking into a world where there will only be men. If there are only men, soon they’ll kill each other and this world will turn to what it was before homosapiens. Now that Evan has done his part, of creating this movie we have to do our part by at least promising that we would not do this.

If you have watched this movie and read this blog, you are one among 3% of Indian population to have known about TED and blogs. Thanks for being here. It is now our duty to stop all this non-sense against women. Even, I have thought what is going to happen with all these feminine liberation movements and all. But, now I feel a different way. All these popular women liberation movements are not as we think. The real movements are yet to come.

Women have been used in every point in history. Earlier they have been used to bear children and safeguard family when, man is out hunting. Now they are used as a machine that makes money. This has to change. The freedom must be equal. The seed needs to be sown in every individual. Every one of us needs to know what is happening and if it is happening the wrong way, we need to correct it. Evan asks us to at least, “Stand against injustice to woman in our own culture, and become culture changers”. That is the least we must do.